تفسیر روایی قرآن

فراخواندن مردم به امامشان در قیامت

مرحوم علی بن حسن زواره‌ای در تفسیر آیه: «يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولئِكَ يَقْرَؤُنَ كِتابَهُمْ وَ لايُظْلَمُونَ فَتِيلاً» ([به‌يادآور] روزى را که هر گروهی را با امامشان می‌خوانیم. کسانی ‌که نامه‌ی عملشان [توسط امام حق] به دست راستشان داده‌ شود، آن را [با شادی و سرور] می‌خوانند و کمترین ستمی‌به آن‌ها نخواهد شد؛ سوره اسراء، آیه ۷۱) می‌نویسد:

و در لباب از امیر المومنین علی صلوات الله علیه نقل می‌کند که [فرمودند]: «در آن روز، هر قومی‌را بخوانند به امام زمان ایشان، پس خوشا حال قومی‌که امامان ایشان، ائمه معصومین علیهم السلام باشند نه ائمه کفر و ضلالت».

ترجمة الخواص، تالیف علی بن حسن زواره‌ای، جلد ۳، صفحه ۲۱۳، چاپ انتشارات علمی‌و فرهنگی

پی نوشت: مرحوم طبرسی نیز روایت کرده است که حضرت امیر المومنین علیه السلام در باب این آیه فرمودند: «أَنَّ الْأَئِمَّةَ إِمَامَانِ إِمَامُ هُدًى وَ إِمَامُ ضَلَالَةٍ؛ امامان دو گونه‌اند: امام هدایت و امام ضلالت». (به تعبیر دیگر یعنی امام دو گونه است: امام نور و امام آتش؛ امامی‌که مردم را به سمت نور و روشنایی هدایت می‌کند و امامی‌که مردم را با خود به بی‌راهه گمراهی می‌برد و در چاه تاریکی و آتش می‌اندازد.)

مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تالیف شیخ طبرسی، جلد ۶، صفحه ۲۰۹، چاپ دار العلوم